Doelen opstellen met Olympisch hink-stap-springatleet Christian Taylor

Leestijd: 7 minuten

Of ze nu groot zijn of klein, doelen kunnen de basis vormen voor een gelukkiger leven en de reis die we ondernemen om ze te bereiken kan het verschil maken.

Werken aan iets wat we willen (een doel) is een belangrijk onderdeel van het mens zijn. Het verloopt misschien niet altijd soepel en de weg erheen is misschien niet altijd gemakkelijk, maar het hebben van doelen maakt deel uit van wat het leven goed maakt. Het geeft ons iets om naar te streven door ons in de richting te wijzen waarin we willen gaan en onze interesse te wekken – allemaal goed voor ons algehele geluk.

We hebben onlangs gepraat met Olympisch hink-stap-springatleet Christian Taylor, die (na een blessure) zijn aanpak en ervaringen met doelen stellen deelt tijdens zijn weg naar de Olympische Spelen van Parijs in 2024.

Hoe zag uw plan voor Parijs 2024 eruit toen u van uw blessure was hersteld?

De achillespees is zo belangrijk voor hardlopen, maar nog meer voor springen, dus aanvankelijk was het niet zeker of ik überhaupt wel terug zou kunnen komen. Het is een van de belangrijkste pezen die nodig zijn om energie op te nemen en af te geven om te springen. Dat was dus de eerste zorg. Ik was toen heel eerlijk naar de chirurgen en mijn therapeut dat mijn uiteindelijke doel was om in 2024 terug te zijn voor de Olympische Spelen van Parijs. Toen ze eenmaal doorhadden dat ik er hard voor wilde werken en inzag dat het een lange weg zou zijn, deden ze mee en waren ze enthousiast voor mij. Vanaf dat punt ging het om het opzetten van een stapsgewijs, gedetailleerd revalidatieprogramma.

Het gaat erom alles op de juiste manier te doen. Ik moet denken in welke mate ik het risico wil lopen om opnieuw letsel op te lopen, waardoor ik uiteindelijk uit de sport zou raken. Als je het de eerste keer meteen goed doet hoef je het niet opnieuw te doen. Dit is de mindset die we voor het hele revalidatieprogramma hadden.

Hebt u zich aan het oorspronkelijke plan kunnen houden of hebt u het sindsdien aangepast?

Hoewel we het plan doelbewust flexibel hebben gemaakt, zijn er zeker nog mijlpalen die we hebben geprobeerd te halen, bijvoorbeeld:

               3 maanden: Lopen zonder krukken

               6 maanden: Sneller lopen

Flexibiliteit is zo belangrijk bij het stellen van doelen, omdat het leven met zoveel onzekerheid kan worden gevuld. Je hebt misschien een plan, maar het leven kan anders lopen en dan gaat het om hoe goed je je aanpast. Hoe flexibeler ik met mijn plan was, hoe positiever ik kon blijven. Want als ik mijn mijlpalen niet volgens schema haalde, dacht ik nog steeds dat ik in elk geval op het juiste spoor zat. Het helpt me in een positievere mindset te blijven, in plaats van me verslagen te voelen.

Hoe is dit jaar tot nu toe voor u gegaan?  Hoe voelt u zich op dit moment?

Het is een prachtig jaar geweest. Maar er waren absoluut momenten waarop ik onzeker was en het gevoel had dat ik niet verder kwam en dat ik misschien het uiterste van mijn kunnen had bereikt. Ik heb elke week een counselor met wie ik praat en dat heeft me geholpen door te hebben dat ik de oude Christian moest loslaten en accepteren dat mijn lichaam anders is na mijn blessure. Ik hoef niet altijd te vergelijken, maar ik heb te veel energie besteed aan het kijken in de achteruitkijkspiegel van wat ik ooit kon doen. De counselor moedigde me aan om vooruit te kijken, accepteren wat ik ben, wat ik op dat moment kan doen en wat ik denk dat mogelijk is. Pas toen ik dit echt accepteerde, kon ik weer verder gaan.

Maakt u meer dan één plan bij het stellen van een doel?

Mijn doel om Parijs 2024 te winnen ligt vast, maar mijn mijlpaaldoelen niet. Het proces om die te bereiken is voor mij flexibeler. Als ik een mijlpaal mis, is het voordeel dat ik denk dat ik meer heb dan de meeste concurrenten, mijn mindset. Het is niet mijn werkelijke fysieke vermogen, maar hoe ik concurrentie zie, mijn motivatie en hoe ik omga met tegenslagen. Dit is dus mijn concurrentievoordeel.

Ik ben menselijk en heb nog steeds momenten van verslagenheid en teleurstelling, maar ik blijf er niet in hangen. Ik vergelijk het met golf. Als ik de bal raak, gaat deze meestal het bos in en ben ik boos omdat ik dacht dat het de perfecte slag zou zijn. Maar voordat ik bij de volgende slag kom, moet ik het loslaten. En dit is dezelfde mindset waarmee je je leven leidt. Voel alle emoties, maar op een bepaald moment moet je ze laten gaan en verder gaan.

Hoe komt u aan uw mindset? Hebt u hem aangeleerd?

Ik denk eigenlijk dat ik hem van mijn vader heb. Hij zei me altijd dat ik dingen moest laten gaan. Destijds was ik jonger en vond ik het frustrerend, omdat dit mijn wereld is en ik het gevoel had dat hij het niet begreep. Maar hij stelde me gerust: hij zei dat ik echt wel zou falen, met teleurstellingen te maken zou krijgen – meer dan met successen. Maar als je in die teleurstellingen blijft hangen, zal dat je tegenhouden bij de volgende prestatie. Hij maakte dit heel duidelijk voor mij en ik heb het pas later op prijs gesteld. Dus nu ben ik als een waterafstotend jack. Het raakt me, ik voel het en dan laat ik het gewoon los.

Hoe betrokken zijn uw familie, vrienden en andere steungroepen bij uw reis?

Mijn sociale vangnet is extreem sterk. Zij houden me met beide voeten op de grond als het echt goed gaat en als ik me rot voel, zijn zij de mensen die me troosten en me herinneren aan mijn hoogtepunten. Dus voor mij zijn ze van essentieel belang. Als het gaat om het stellen van doelen, heb ik de vrijheid om te ontdekken en mijn eigen ding te doen. Maar al vanaf het begin waren mijn ouders de mensen die me aanmoedigden om er altijd naar te streven de beste te zijn.

Met alles wat ik in het leven heb gedaan, hebben ze me altijd aangemoedigd om te leren en onderzoeken om ervoor te zorgen dat ik weet wat ik doe, zodat ik het met uitmuntendheid kan doen. Dit deden ze al vanaf jonge leeftijd en pas later realiseerde ik me dat mijn werkethiek en mijn mentaliteit anders waren dan mijn concurrenten vanwege deze waarden. Ik ben mijn ouders heel dankbaar. Ze zijn de mensen die in tijden van hoogte- en dieptepunten bij me waren en me een zetje gaven wanneer ik dat nodig had.

Is uw instelling in de loop der jaren veranderd?

Ja. Ik begon vlak voor de pandemie met counselling, dus dat was een stap naar groei op zich; ik begrijp het belang van geestelijke gezondheid en zorg voor mezelf. Als je jonger bent, voel je je bijna onoverwinnelijk. Naarmate je volwassen wordt, erken je het belang van zelfzorg en wanneer het gaat om sport, de toename van de tijd die nodig is voor herstel en de gevolgen daarvan. En dit gaat veel verder dan mezelf, nu denk ik aan mijn vrouw en familie bij het nemen van beslissingen. Mijn mindset blijft zich dus ontwikkelen.

Hoe houdt u uzelf gemotiveerd?

De kinderen waarmee ik werk. Ik werk al sinds 2014 met non-profitorganisatie Classroom Champions, waarmee ik kinderen in gebieden die minder rijk zijn of veel problemen hebben kan ondersteunen. Bij de Spelen van 2012 in Londen heb ik mijn levensdoel bereikt en was ik zo trots op dit moment. Maar toen ik op het podium kwam en het volkslied hoorde, voelde het een beetje eenzaam en wist ik dat ik op zoek moest naar meer. Mijn gezin stond op de tribune, dus ik had het gevoel dat iedereen die ik vertegenwoordigde nog steeds ver weg was. Ik sprak met mijn manager en we spraken over hoe ik het wereldrecord kon najagen, maar voor mij leek dat niet genoeg.

Ik had een gevoel van verbondenheid nodig. Toen opperde mijn manager mentorschap en samenwerking met kinderen. Ik dacht dat het een uitdaging zou zijn om zoveel te reizen, maar Classroom Champions is een online mentorschapsprogramma waarin je met studenten en docenten in de VS werkt. Ik heb vanaf het begin talloze lessen gehad en ik vind de impact die ik kan hebben op iemands leven geweldig. Ik had het gevoel dat mijn training een doel had en ik kon echt een verschil maken tijdens het werken met veel mensen. Mijn carrière gaat niet langer alleen over mij, maar over wat ik hen kan geven en vice versa. Ik hou van de eenvoud die de kinderen brengen en als ik worstel, herinneren ze me er voortdurend aan dat ik dingen niet moet overanalyseren.

Dus toen ik in Rio op het podium stond, huilde ik deze keer en was ik vol emotie. Het ging niet om die specifieke prestatie, maar om de kinderen die me de afgelopen vier jaar hadden gevolgd en die ik had geïnspireerd.

Welke vaardigheden zijn essentieel bij het richten op een specifiek doel?

Ik zou doorzettingsvermogen en veerkracht zeggen. Ik heb het er altijd over dat je vrede moet hebben met mislukkingen en tegenslagen. Het gaat erom dat ze de volgende keer worden gezien als leermogelijkheden. Ik heb zo veel wedstrijden verloren, maar niemand onthoudt ze, want toen ik écht moest winnen, kon ik dat wel. Het was de veerkracht die ik heb laten zien en ik gaf nooit op. En de juiste mensen om je heen hebben is essentieel om je te helpen de droom te verwezenlijken.

Viert u de kleine overwinningen?

Absoluut. Ik ben elke dag dankbaar dat ik leef en als het om atletiek gaat zijn, nu ik ouder word, de dingen die ik 10 jaar geleden als vanzelfsprekend zou hebben ervaren nu dingen die ik vier. Na de blessure was het zo belangrijk om elke mijlpaal te vieren, want er was ook de kans dat het allemaal anders was afgelopen.

Kunt u het competitiegevoel uitzetten als het seizoen weer ten einde is?

Ik zou zeggen dat het waarschijnlijk ongeveer drie weken lang nog heel vers is. ‘s Nachts in bed denk ik nog steeds na over wat ik beter had kunnen doen. Had ik nog wat meer kunnen slapen? Had ik die extra reisstop moeten doen? Wat heb ik weggegeven aan mijn concurrenten? Ik denk na over al die dingen die zouden kunnen hebben bijgedragen. Ik refereer altijd aan verbetering met 1%, want uiteindelijk is dat wat we zoeken. Als we met 1% kunnen verbeteren, kunnen we trots zijn.

Maar uiteindelijk gaat het erom dat ik aan het einde van de rit tegen mezelf kan zeggen dat ik alles heb gegeven, want we zijn onze eigen grootste criticus. Ik maak aantekeningen, zodat ik volgend jaar kan nadenken over deze verbeterpunten. Een tegenslag is verspild als je er niet van leert. Zodra ik dit moment van reflectie heb gehad in de eerste drie weken, schakel ik het uit.

Hoeveel van uw succes zou u zeggen, hangt af van uw instelling ten opzichte van uw natuurlijke talent?

Ik heb het altijd zo gezien dat mijn successen voortkomen uit mijn mindset. Als je me in een ruimte met atleten zou zetten zou ik om me heen kijken en tot de conclusie komen dat ik niet meer talent heb dan de rest, maar dat het gaat om wat me motiveert. Ik kijk altijd in iemands ogen om te ontdekken hoeveel drive hij heeft. Als ik erachter kom wat zijn motivatie is, kan ik uitzoeken hoeveel vechtlust hij heeft. Het is een psychologisch spel, dus ik zou zeggen dat mijn succes 100% door mijn mindset komt.

Heeft u nog wijze woorden voor iemand die op dit moment naar een doel werkt?

Ik zou zeggen dat je bij het stellen van een doel bereid moet zijn om doortastend te zijn met je doelen en groot te dromen. Op veilig spelen is niet moeilijk. Waar je ook naartoe werkt, die houding van veerkracht gaat erom een manier te vinden om door te gaan, iets te vinden dat je motiveert dat sterker is dan de tegenslag die je tegenkomt. Het verandert met elk doel en elk seizoen, maar probeer te ontdekken wat het is. Zet het op de voorgrond zodat je daar je aandacht op kan richten.

Of je nu een doel wilt bereiken op het gebied van sport, gezondheid, op uw werkplek of gewoon een evenwicht wilt vinden in het leven, de gedachte achter het stellen van doelen is iets dat door iedereen bereikt kan worden. Zoals Christian al zei, gaat het allemaal om mindset. 

Blijf op de hoogte van Christian Taylor’s reis naar de Olympische Spelen van Parijs 2024 door onze sociale mediakanalen te volgen!